آیا باران  عطر و رایحه دارد ؟

به گزارش ایسنا، محققان می‌گویند: به دنبال بارش باران، چندین رایحه مختلف در فضا پخش می‌شود که برای ما خوشایند و مطبوع هستند. یکی از این رایحه‌ها «پتری‌کور» نام دارد که به دنبال بارش باران و پس از یک دوره خشکی در هوا منتشر می‌شود.

آیا تا به حال با خود فکر کرده‌اید که چرا بوی طراوت و رایحه دل‌انگیز باران، انسان را شاد و سرمست می‌کند و چه عاملی باعث می‌شود که باران بوی خوشایندی داشته باشد؟

واژه‌ «پتری‌کور» در سال 1964 میلادی توسط دو دانشمند استرالیایی که بر روی رایحه هوای مرطوب تحقیق می‌کردند، ابداع شد. این رایحه در حقیقت از یک جفت واکنش شیمیایی نشأت می‌گیرد.

در واکنش نخست، برخی از گیاهان در دوره خشکی هوا اقدام به ذخیره روغن‌های خاصی می‌کنند که در هنگام بارش باران این روغن‌ها در هوا آزاد می‌شوند.

دومین واکنشی که منجر به شکل‌گیری پتری‌کور می‌شود، هنگامی رخ می‌دهد که مواد شیمیایی تولید شده توسط باکتری «آکتینوومیسیت» که یک باکتری خاک‌زی است، آزاد می‌شوند. این ترکیبات معطر و بو دار پس از برخورد قطرات باران به زمین، رایحه پتری‌کور را منتشر می‌کنند.

به گزارش ایسنا به نقل از لایوساینس، رایحه دیگری که در هنگام بارش باران به مشام می‌رسد با «اوزون» ارتباط دارد. در هنگام رگبار، رعد و برق در واقع مولکول‌های اکسیژن و نیتروژن را از هم شکافته و این مولکول‌ها پس از ترکیب دوباره به شکل مولکول‌های اکسید نیتریک درمی‌آیند و این ترکیب ضمن انجام واکنش با سایر مواد شیمیایی در جو، بویی شبیه به بوی ملایم کلر ایجاد می‌کند.

در نتیجه وقتی فردی می‌گوید بوی آمدن باران را حس می‌کند این بدین معناست که بادهای حاصل از باران‌های نزدیک، اوزون ابرها را همراه با خود به مشام آن فرد می‌رسانند

دنیس انر متولد ۲۷ آگوست ۱۹۵۸ در میشیگان امریکا می باشد. او در کودکی علاقه زیادی به گربه داشت و زمانی که به سن نوجوانی و جوانی رسید علاقه شدیدی به ببر پیدا کرد!

وی هم اکنون ۵۲ سال دارد اما چهره وحشتناکی پیدا کرده است چرا که در سال های گذشته دست به تغییر چهره خود زده و با جراحی های زیاد چهره خود را کاملا شبیه یک ببر کرده است.

برگرفته  از مجله آنلاین روزِ شادی

امام حسین (ع)

اأفلَحَ قـَومٌ اشتَـروا مَـرضـاتِ الْمَخلـُوق بسَخَطِ اْلخـالِق

رستگـار نمی شود مـردمـى كه خشنـودى مخلـوق را در مقـابل غضب خـالق خریدنـد

www.zibaweb.com(تاریخ طبرى،ص 1،ص 239)